DOSTĘPNE PRODUKTY

MIÓD

Najpopularniejszym produktem pszczelim jest miód.

Miód płynny (patoka) jest przezroczysty (kryształy niewidoczne). Miody skrystalizowane (krupiec) mogą mieć konsystencję drobnoziarnistą, mazistą, lub gruboziarnistą. Szybkość krystalizacji miodu jest uzależniona od stosunku glukozy do fruktozy (cukry proste) w miodzie.

Kolor miodu zależy od pochodzenia nektaru i spadzi. Miody spadziowe są na ogół ciemne brunatne ale i zielono-żółte. Jasne miody żółtawe zwykle pochodzą ze zbioru nektarów z kwiatów roślin łąkowych, krzewów, z drzew owocowych i innych takich jak lip, klonów, akacji.

Zapach miodu pszczelego jest uzależniony od gatunku rośliny z której czerpany był nektar. Substancje aromatyczne określane jako olejki eteryczne pochodzą z nektaru różnych roślin i wykazują dużą odrębność.. W miodach można wyróżnić 50 różnych substancji aromatycznych.

Smak miodu zależy od pochodzenia miodu i może być: bardzo słodki, słodki, mało słodki, łagodny, ostry, gorzkawy, gorzki, mdły,. Pszczelarze często określają pozyskany miód według położenia pasieki.

Skład chemiczny miodów: woda 17,20%, glukoza 31,28%, fruktoza 38,19%, inne cukry inwertowane 7,31%, sacharoza i inne wielocukry 2,81%, kwasy 0,57%, białka 0,26%, substancje mineralne 0,17%, pozostałe składniki 2,21

Przechowywanie miodu powinno się odbywać w pomieszczeniach suchych, ciemnych i pozbawionych obcych zapachów (miody są higroskopijne chłoną wilgoć i obce zapachy), najlepiej w temperaturze 8-10ºC (dopuszczalna temperatura 4-20°C ). Przechowywanie miodu w zbyt ciepłym miejscu sprzyja jego fermentacji. Miód jest substancją czynną chemicznie dlatego powinien być przechowywany w opakowaniach szczelnych. Dojrzały miód jest produktem bardzo trwałym i może być przechowywany przez wiele lat. Traci wtedy jedynie na aromacie i aktywności zawartych w nim enzymów. Miodu nie należy nigdy ogrzewać do temperatury wyższej niż 40°C gdyż w wyższej temperaturze bardzo szybko giną biologicznie czynne składniki miodu.

Lecznicze właściwości miodu znane były już przed tysiącami lat. Miód jako lek stosowali starożytni Egipcjanie, Asyryjczycy, Grecy, Rzymianie a od najdawniejszych czasów używany jest w medycynie ludowej.

 Miód bywa stosowany z powodzeniem w leczeniu chorób: skóry i błon śluzowych, układu krążenia, wątroby, układu nerwowego, układu oddechowego, układu pokarmowego, układu moczowego a także w stanach ogólnego wyczerpania i wycieńczenia organizmu. Jest też uznanym środkiem w zmniejszaniu skutków toksycznych w organizmie po nadużyciu alkoholu, kawy, tytoniu. Uzyskuje się też pozytywne wyniki przy leczeniu apatii czy wyczerpania psychicznego. Nie wykazuje szkodliwego działania ubocznego, chociaż były spotykane wypadki uczulenia na miód.

Miód ma bardzo cenne właściwości odżywcze. Należy do pokarmów łatwo przyswajalnych dla człowieka. Cukry proste wchłaniane są już w górnych odcinkach dróg pokarmowych , toteż miód powinno się spożywać w połączeniu z innymi produktami , aby jak najdłużej był tam przetrzymywany. Uważa się, że miód powinien być spożywany przy każdym zaburzeniu działania układu trawiennego. Nie zakwasza on organizmu, przeciwdziała ostrej fermentacji, a wolne kwasy w nim zawarte ułatwiają przyswajanie tłuszczów. Szczególne znaczenie ma miód w żywieniu dzieci i ludzi starszych. Stałe spożywanie miodu przez dzieci przyczynia się do szybkich przyrostów masy ciała, wzmożonego rozwoju umysłowego i zwiększonej odporności na choroby. Miód pszczeli szczególnie zalecany jest dla ludzi wyczerpanych pracą fizyczną lub umysłową.

RODZAJE MIODÓW

W zależności od surowca, z którego powstał, wyróżnia się miody:

Nektarowe

Spadziowe

Nektarowo – spadziowe.

Miód akacjowy – w stanie płynnym kolor bezbarwny lub jasnosłomkowy, długo nie krystalizuje. Miód o słabym zapachu kwiatu akacji. Bardzo słodki. Zaleca się go diabetykom i małym dzieciom, reguluje procesy trawienia.

Odznacza się niską aktywnością antybiotyczną. Pomocny w leczeniu wrzodów żołądka, dwunastnicy, zapalenia błony śluzowej oraz stanów kurczowych jelita cienkiego i grubego. Zalecany przy leczeniu nadkwasoty żołądka, zaburzeń przewodu pokarmowego i układu trawiennego. W chorobie wrzodowej przyspiesza regenerację tkanki, odnowę błony śluzowej, usuwanie nadżerek i owrzodzeń. Łagodnie wycisza niepokój wewnętrzny, ułatwia zasypianie, wzmacnia znużony, wyczerpany organizm. Zaleca się wypicie na 2 godziny przed snem szklanki naparu z melisy z łyżką miodu akacjowego. Ze względu na dużą zawartość fruktozy może być stosowany przy niektórych rodzajach cukrzycy.

Miód gryczany – w stanie płynnym kolor ciemnoherbaciany, do brunatnego. Po skrystalizowaniu kolor brązowy. Miód o silnym zapachu kwiatu gryki, smak ostry, lekko piekący.

Dzięki dużej zawartości rutyny, substancji oczyszczającej naczynia, polecany jest przy miażdżycy, chorobie wieńcowej i nadciśnieniu tętniczym. Sprzyja odbudowe komórek kostnych, wzmacnia układ odpornościowy. Przyspiesza gojenie ran i zrastanie kości. Stosowany jest w leczeniu i prewencji schorzeń układu krążenia powodowanych przede wszystkim występowaniem miażdżycy. Polecany również przy zapaleniach nerek i opłucnej, stanach osłabienia pamięci, leczeniu jaskry, osłabionego wzroku i słuchu.

Miód lipowy w stanie płynnym ma kolor jasnożółty, czasem bursztynowy z zielonkawym odcieniem. Zapachem przypomina kwiaty lipy. W smaku jest pikantny, czasem z lekką goryczką. Działa antyseptycznie, przeciwskurczowo, napotnie, przeciwgorączkowo, wykrztuśnie, lekko nasennie i uspokajająco, obniża gorączkę. Pomaga w leczeniu grypy, przeziębienia, kaszlu, ostrych i przewlekłych chorobach przeziębieniowych, anginach, zapaleniach zatok obocznych nosa, dróg oddechowych. Zalecany jest przy chorobach dróg moczowych i nerwicach. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną.

Miód mniszkowy (z kwiatu mniszka lekarskiego, popularnego mleczu kwitnącego na przełomie kwietnia i maja) ma jasnożółty kolor, krystalizuje szybko, nierównomiernie. Ma wysoką aktywność biologiczną. Polecany jest przy chorobach żołądka, zaburzeniach trawienia, chorobach jelit, skurczach żołądka i jelit oraz chorobach wątroby i dróg żółciowych, a także przy niedokrwistości i schorzeniach reumatycznych. Pomocny w stanach wyczerpania psychicznego i fizycznego

Miód rzepakowy – w stanie płynnym kolor słomkowy Zalecany w chorobach serca, stanach zapalnych górnych dróg oddechowych. Bardzo szybko krystalizuje, drobne kryształki mają smalcowatą konsystencję oraz białą lub kremową barwę. Dobrze rozpuszcza się w wodzie. Pomocny w leczeniu wątroby, trzustki, nerek, układu pokarmowego, wrzodów żołądka i dwunastnicy. Polecany jest przy leczeniu schorzeń układu krążenia, niewydolności mięśnia sercowego, dusznicy sercowej i miażdżycy. Obniża ciśnienie tętnicze krwi i wyrównuje niedobory potasu w organizmie. Skuteczny także przy przeziębieniach i stanach zapalnych dróg oddechowych. Przyspiesza gojenie ran. W przypadku oparzeń zapobiega tworzeniu się pęcherzy.

Miód wrzosowy – w stanie płynnym kolor ciemnobrunatny. Po skrystalizowaniu pomarańczowy lub ciemnobrunatny.. Krystalizuje dość szybko, przybierając galaretowatą konsystencję. Nie jest zbyt słodki, ma przyjemny zapach wrzosu. Zalecany jest przy chorobach dróg moczowych, prostaty, kamicy nerkowej oraz przy zapaleniu jelit i biegunkach. Zwiększa odporność organizmu i chroni przed rozwojem zakażeń.

Miód wielokwiatowy – pozyskiwany przez pszczoły z różnych rodzajów i gatunków roślin, kwitnących w zbliżonym czasie. Miód z kwiatów wiosennych ma jasny kolor, przyjemny zapach i łagodny smak. Miód z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy i ma bardziej zdecydowany smak oraz zapach. Dzięki łatwo przyswajalnym cukrom prostym wspomaga mięsień sercowy. Pomocny przy chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego. Osobom uczulonym na pyłki pomaga znosić i uodparniać się na alergie. Ze względu na łagodny smak, miód wielokwiatowy poleca się podawać dzieciom przy leczeniu grypy, przeziębień, chorób dolnych dróg oddechowych, a także zapobiegawczo.

Miód nawłociowy pojawił się sprzedaży nie tak dawno. Ma charakterystyczny kwaśnosłodki smak, po skrystalizowaniu mętnieje i przybiera jaśniejszą barwę. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Polecany jest przy dolegliwościach i schorzeniach dróg moczowych, pęcherza, prostaty, kamicy nerkowej i zapaleniu jelit. Pomocny przy leczeniu grypy, kataru, przeziębień i biegunek. Jest lubiany przez dzieci.

Miód spadziowy ze spadzi iglastej – jest to miód pozyskiwany przez pszczoły z roślin takich jak jodła, świerk, sosna i modrzew. W zależności od rodzaju pożytku miód spadziowy przyjmuje barwę od szarozielonkawej, poprzez brązową, ciemnoszarą do prawie czarnej. Miód ten działa przeciwzapalnie, przeciwdrobnoustrojowo, łagodzi kaszel. Zalecany w chorobach serca i naczyń krwionośnych.

Miód spadziowy ze spadzi liściastej – jest to miód pozyskiwany głównie ze spadzi topoli, brzozy, klonu, lipy, akacji, dębu, buka, jawora, leszczyny.

Przed skrystalizowaniem jest miód barwy od zielonkawoherbacianej do jasnobrązowej. Po skrystalizowaniu ciemnieje. Posiada działania moczopędne, przeciwzapalne i dezynfekujące. Wykorzystywany jest też w chorobach układu oddechowego.

​

STOSOWANIE MIODU

Profilaktycznie.

Niektórzy lekarze twierdzą, że każdy starszy człowiek po 70 roku życia powinien jadać dziennie na czczo 2 łyżeczki miodu (miód w płaskiej łyżeczce od herbaty waży około 7 g) rozpuszczonego w ½ szklance ciepłej wody (do 40°C).. Miód należy do artykułów spożywczych, które powinny bezwzględnie wchodzić w skład codziennych posiłków dzieci i młodzieży,.. Dzieci w wieku od 5 do 12 lat mogą spożywać około 15-40 g miodu dziennie. Stałe spożywanie miodu naturalnego przez dzieci przyczynia się u nich do szybkich przyrostów na wadze, wzmożonego rozwoju umysłowego i zwiększonej odporności organizmu na choroby. Również dla ludzi dorosłych miód pszczeli jest cennym produktem odżywczym, zwłaszcza dla ludzi wyczerpanych praca fizyczną czy umysłową.

Przeziębienia.

Najlepsze rezultaty osiąga się we wstępnej fazie choroby. Miód może być stosowany samodzielnie, jak i w połączeniu z innymi produktami odżywczymi i leczniczymi. W chorobach tych wykorzystuje się właściwości napotne miodu, zwłaszcza lipowego. Dobre rezultaty daje również miód rozpuszczony w ciepłej wodzie (aktywność antybiotyczna miodu rozpuszczonego w ciepłej wodzie wzrasta od 6 do 220 razy, tak przygotowany miód jest stosunkowo nietrwały i należy go chronić przed promieniowaniem słonecznym oraz nie ogrzewać -temperatura i promienie słoneczne niszczą jego właściwości antybiotyczne

Układ oddechowy.

Zazwyczaj w chorobach układu oddechowego miód przyjmuje się doustnie w ilości 4-6 łyżek stołowych dziennie, w 3 dawkach. Dzieciom podaje się odpowiednio mniejszą ilość, na ogół 3-6 łyżeczek od herbaty na dobę. Najczęściej miód przyjmuje się po rozpuszczeniu w ciepłej wodzie (do 40°C), lub herbacie z cytryną, w proporcji 1-2 łyżki stołowe na szklankę płynu, na godzinę przed jedzeniem

Choroby serca i naczyń.

Najczęściej w chorobach serca i naczyń przyjmuje się 1-2 płaskie łyżki stołowe miodu 3 razy dziennie po rozpuszczeniu w ½ szklanki ciepłej wody (do 40°C). Najlepiej jest przyjmować miód na 1-2 godziny przed lub 2-3 godziny po posiłku. Czas trwania leczenia wynosi przeciętnie 1-2 miesiące

Choroby wątroby i dróg żółciowych.

W tych chorobach miód stosuje się samodzielnie lub łącznie z podstawową terapią leczniczą . Najczęściej przyjmuje się go w ilości 1-2 łyżek stołowych 3 razy dziennie, na 1-1,5 godzin przed jedzeniem, po rozpuszczeniu w ½ szklanki wody, soku jabłkowego lub naparu z surowców zielarskich. Dzieciom podaje się miód 3 razy dziennie po łyżeczce od herbaty. Czas leczenia wynosi 2-3 miesiące, a po 1-2 –miesięcznej przerwie terapię można kontynuować. W niektórych schorzeniach wątroby i dróg żółciowych stosuje się miód połączony w równych częściach z sokiem cytryny i olejem z oliwek, 3 razy dziennie po łyżeczce stołowej, przed jedzeniem.

Choroby wrzodowe.

Leczenie prowadzi się najczęściej w okresie 1,5-2 miesięcy, dawkami od 100 do 200 g (od 5 do 10 płaskich łyżek stołowych) miodu dziennie. Powyższą dawkę należy rozdzielić na 3 części i zażywać według schematu: rano i wieczorem po 30-60 g, w ciągu dnia 40-80 g, na 1,5-2 godziny przed posiłkiem rannym i popołudniowym oraz 3 godziny po kolacji. Miód należy rozpuścić w ½ lub całej szklance ciepłej wody (do 40°C). W wyniku leczenia uzyskuje się zmniejszenie bólu, pobudliwości nerwowej, polepszeni snu, a w przypadku nadkwaśności dodatkowo ustąpieni nudności i zgagi. Miód działa korzystniej po rozpuszczeniu go w naparach z surowców zielarskich takich jak kwiat nagietka, ziele dziurawca, kwiat i liść podbiału i nasiona lnu

PYŁEK I PIERZGA

Pyłek pszczeli

Pyłek kwiatowy, to cudowne białko,
po nim wspaniałe robi mi się ciałko,
bo on zawiera te dla zdrowia cuda,
które naturze zgromadzić się uda.

 Pyłek kwiatowy to męskie komórki rozrodcze roślin nasiennych. Pyłek jest niezwykle cennym i bogatym w różne składniki produktem roślinnym.

Dla pszczół znaczenie pyłku jest nie do przecenienia. Jest on niezbędny do wychowu larw, gdy zabraknie pyłku, a rodzina pszczela nie ma do niego dostępu, może dojść do zjadania larw.

Pszczelarz może pozyskiwać pyłek kwiatowy, w postaci obnóży przyniesionych do ula przez pszczoły zbieraczki w koszyczkach na trzeciej parze nóżek, jeśli zamontuje w ulu specjalny poławiacz pyłku.

Jeżeli w ulu nie ma poławiacza pyłku, pszczoły bez przeszkód mogą magazynować pyłek w komórkach plastrów. Pyłek taki jest ubijany i w obecności kwasu mlekowego ulega beztlenowej fermentacji. Po takim przetworzeniu z pyłku powstaje pierzga. Jest to substancja wielokrotnie wartościowsza niż pyłek.

Przyjmowanie pyłku, a zwłaszcza pierzgi uzupełnia w organizmie braki spowodowane działaniem środków chemicznych. Pierzga w dużym stopniu łagodzi przebieg chorób, często doprowadza do całkowitego wyleczenia. Zarówno pyłek kwiatowy jak i pierzgę należy przyjmować systematycznie i wytrwale przez dłuższy okres czasu.

Wartości zdrowotne pyłku.

Pyłek stanowi bardzo cenną odżywkę uzupełniającą dzienne racje żywnościowe w aminokwasy,  i witaminy. Pobudza apetyt, reguluje przemianę materii, doprowadza do spadku wagi osób otyłych, wzmacnia organizm, zwiększa liczbę czerwonych ciałek krwi oraz zwiększa poziom żelaza w surowicy krwi Reguluje procesy trawienne, m.in. łagodzi skutki ostrych zaparć. Wpływa na wielkość i skład flory bakteryjnej przewodu pokarmowego.

W przewodzie pokarmowym pyłek niszczy lub wstrzymuje działalność bakterii chorobotwórczych. Pyłek jest stosowany przy rozstroju żołądka. Wspomaga leczenie silnych zaparć. Wspomaga leczenie choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, zmniejsza. Wykazuje działanie uspokajające. Pyłek pszczeli poprawia psychiczne samopoczucie człowieka. Zmniejsza nerwowość, rozdrażnienie, wzmacnia system nerwowy osłabiony na skutek stresu lub przepracowania. Poprawia krążenie, przeciwdziałając zmianom miażdżycowym naczyń mózgowych. Można go używać w profilaktyce wylewów krwi do mózgu. Wspomaga leczenie nadciśnienia, zaburzeń krążenia obwodowego. Podnosi odporność organizmu na zakażenia zwiększając ilość przeciwciał. Przyjmowanie profilaktyczne pyłku zapobiega występowaniu chorób przeziębieniowych oraz grypy. Dotyczy to szczególnie ludzi starszych. Pyłek pszczeli wspólnie z miodem może służyć do leczenia chorób alergicznych. Stosowanie pyłku wspólnie z miodem skutecznie leczy katar sienny, astmę lub znacznie łagodzi ich objawy W naszej medycynie ludowej leczenie prostaty pyłkiem jest stosowane od dawna. W początkowym stadium choroby hamuje ją zmniejszając jednocześnie możliwość wystąpienia nawrotów. Wyciągi z pyłku kwiatowego zwiększają wydzielanie insuliny. Pyłek spożywany przez chorych na cukrzycę skutecznie pomaga obniżyć poziom cukru we krwi. U większości chorych pyłek powoduje znaczny przyrost krwinek czerwonych, hemoglobiny oraz wzrost poziomu żelaza w surowicy krwi .

Jak spożywać pyłek pszczeli.

Na spożywanie pyłku pszczelego jest wiele sposobów. Do najbardziej popularnych należy mieszanie go z miodem, jednak można go jeść również z sokiem, mlekiem, dżemem lub twarożkiem. Warto wiedzieć, że niektóre odmiany pyłku posiadają gorzki posmak, dlatego łatwiej jest go przyjmować z dodatkiem słodkich domieszek. Podczas mieszania z miodem, konfiturami i innymi substancjami należy zachować proporcje od 1:1 do 1:4. Bardzo ważne jest rozdrabnianie pyłku. Dzięki tej czynności nasz organizm lepiej go przyswaja. Pyłek kwiatowy najlepiej przyjmować zanim zostanie on ususzony, ponieważ do tego czasu dzięki swojej postaci rozpływa się w ustach. Jednak pamiętajmy, żeby pochodził prosto ze zbioru. Pyłek w wysuszonej postaci zawiera twardą otoczkę, powstaje ona w naturalny sposób podczas suszenia, dlatego aby organizm go prawidłowo przyswoił, należy go długo przeżuwać, dobrym sposobem jest również zmielenie go lub sproszkowanie. Kolejnym sposobem, dzięki któremu możemy zmiękczyć wysuszony pyłek, jest zalanie go lekko podgrzaną wodą, mlekiem, sokami owocowymi lub warzywnymi  w proporcjach 1/2 lub 1/3 szklanki (najlepsza temperatura  to do 45 stopni). Pyłek należy pozostawić na kilka godzin do czasu, aż spęcznieje. W środowisku wodnym ziarna pyłku pęcznieją i po 2-3 godzinach pękają uwalniając swoją zawartość. W tym miejscu należy podkreślić, że pyłek kwiatowy nie rozdrobniony, dokładnie żuty przed połknięciem, jest wykorzystywany przez nasz organizm w około 10-15%. Po rozdrobnieniu mechanicznym lub napęcznieniu i pęknięciu ziaren, dostępność składników biologicznych pyłku wzrasta od 60 do 80%.  

​

Przykładowe kuracje pyłkiem pszczelim.

Zgodnie z zasadami pyłek pszczeli powinno się przyjmować 3 razy w ciągu dnia, od 30 minut do 2 godzin przed posiłkiem. Dodatkowo, aby kuracja przyniosła prawidłowe efekty, musi ona trwać od 1 do 3 miesięcy i być powtarzana nawet kilka razy w ciągu roku. Należy pamiętać, aby po każdym zakończonym cyklu leczniczym stosować przerwę. Najlepszy moment na rozpoczęcie kuracji to jesień i wiosna. Jesienią uodparnia ona organizm przed zimowymi przeziębieniami, a wiosną działa wzmacniająco oraz uzupełnia niedobory witamin i mikroelementów.

​

PROPOLIS

​

​

Propolisem nazywamy lepką, balsamiczno-żywiczną substancję, powstałą z wydzielin pąków topoli, brzozy, wierzby, klonu, buka, czereśni, sosny, świerka, jodły, kasztanowca i innych drzew a także z lepkiej wydzieliny liści i łodyg niektórych roślin zielonych. Pszczoły używają propolisu do dezynfekcji ula, uszczelniania niewielkich otworów, mumifikacji uśmierconych w ulu większych szkodników, których, z racji rozmiaru, pszczoły nie są w stanie z ula usunąć.

Propolis charakteryzuje się przyjemnym dla człowieka zapachem, przypominającym zapach miodu. W smaku zazwyczaj gorzki.

Propolis ma szerokie zastosowanie w leczeniu chorób skóry, jamy ustnej, zębów, uszu, nosa, gardła, płuc, oraz w chorobach układu krążenia i przewodu pokarmowego.

​

Zastosowanie propolisu.

Propolis jest skutecznym środkiem przeciwbakteryjnym i przeciwgrzybiczym w schorzeniach skóry oraz działa regenerująco na nabłonek. Sporządzone z propolisu maści okazały się bardzo skutecznym środkiem w leczeniu oparzeń, odmrożeń, odleżyn, grzybicy, łuszczycy i wyprysków. Stwierdzono na przykład, że maść propolisowa goi odleżyny znacznie szybciej niż powszechnie stosowane środki farmaceutyczne. Kit pszczeli stosowany bywa także, w postaci emulsji, w leczeniu przewlekłych zapaleń gardła oraz chronicznych schorzeń przewodu pokarmowego na tle zapalenia nabłonka jelitowego. Lecznicze działanie tego środka polega i w tym wypadku na jego właściwościach bakteriostatycznych, bakteriobójczych oraz regenerujących nabłonek.

​

Pszczelarze naszego Koła oferują pełen asortyment produktów pszczelarskich najwyższej jakości. Niezależnie od tego, czy szukasz prezentu, czy stałego źródła dostaw produktów na bazie miodu, przejrzyj nasze produkty ekologiczne w razie pytań skontaktuj się z nami.